„Syn człowieczy został teraz uwielbiony…” – gdy odszedł zdrajca, a pozostali inni uczniowie. Tylko ten, kto z premedytacją, „przeciw Duchowi Świętemu”, zawiera pakt z wrogami, odbiera Jezusowi chwałę; słabość ludzka, choć może zdradzić, została odkupiona. W tym „stanie uwielbienia” Jezus mówi z serca do serca: „daję wam przykazane nowe, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem”. Życie w miłości nie jest „światłem chowanym pod korcem”, ale czynnikiem apostolskim: „po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”. Pierwsi chrześcijanie zrozumieli.
„Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii…” – to mały fragment misyjnej trasy dwu apostołów; ile wysiłków podjął Kościół prze dwa tysiąclecia… „bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Bożego”. Dzieło jest Boże, ale dokonywane przez ludzi; „wiele Bóg przez nich zdziałał” i „otworzył poganom podwoje wiary”.
Misja wypełniana tak gorliwie i tak długo musi mieć szczególną treść i moc – jest nią Miłość wypływająca z Bożego źródła; „Ja jestem z wami…” i zobowiązanie „nowego przykazania”, jest nią Chrystus „przeżywany” w Ewangelii i w Kościele, ale także oczekiwany „na końcu czasów”. Bóg włączając ludzi w swoje dzieło, chce, by działali „po ludzku” – świadomie i dobrowolnie, dlatego ukazuje im także to, co będzie. Oto wizja Jana Apostoła: „ujrzałem niebo nowe i ziemię nową… i Miasto Święte… zstępujące z nieba od Boga”. Echo niewyrażalnego piękna niesie porównanie: „przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty”, ale najważniejsza jest zapowiedź: „Oto przybytek Boga z ludźmi; i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi”. Kto „mieszka” w jednym domu z Bogiem, jest szczęśliwy; jak nieważny drobiazg wspomni największe nawet cierpienie na ziemi; Bóg „otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”.
Uzupełniajmy znajomość orędzia chrześcijańskiego, moc nadprzyrodzoną do życia nowym przykazaniem, wizję ostatecznego zwycięstwa; Bóg i do nas mówi: „Oto czynię wszystko nowe”.
ks. M.R.
Gazetka „Ave Maria” 19/2001
Dz 14, 21-27
Ap 21, 1-5a
J 13, 31-33a. 34-35