Zofia Krzanowska

„Wierzący trzymali się razem”. „Wierzący”, a więc ci, którzy nie ulegli oficjalnej propagandzie potępiania Jezusa, i choć była ich przysłowiowa garść, oni rozpoczynają pochód Kościoła przez historię, a „lud ich wychwalał”. „Razem”, bo kto uwierzył w Ewangelię, odstaje od reszty i szuka pokrewnych dusz. To nie segregacja, ale dążenie do jedności, wspólnoty, rodziny. „Wszyscy doznawali uzdrowienia”. Jezus więc nadal jest pośród swego ludu i działa – przez swoich uczniów. „Na początku nie było tak”; … Czytaj dalej

„Jego to zabili zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go…” Gdyby Pan Jezus przekonał każdego oponenta, każdego grzesznika nawrócił, każdego wroga pokonał – cóżby to nam dało? – to nie dla nas droga! Ale On był prawdziwym człowiekiem i poniósł klęskę – a to nam się bardzo przyda: Jezusowa prawda o klęsce. Jest klęska prawdziwa – uczy Pan – w której człowiek traci wszystko i na zawsze. I jest klęska pozorna (pozorom tylko ludzie … Czytaj dalej

„Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem”. Doskonałe posłuszeństwo, oto czego brakowało ludziom. Przyszedł Syn Boży, „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi”. On się nie oparł nigdy, w najmniejszym stopniu, woli Ojca. „Podałem grzbiet mój bijącym… nie zasłoniłem mej twarzy przed zniewagami i opluciem” – zapowiadał prorok; „uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej” – widział Apostoł.Doskonałym posłuszeństwem wyrównał nasze nieposłuszeństwo. … Czytaj dalej

„Pan otworzył drogę przez morze… ”. Tamta droga, tamto „Przejście”, to nie tylko wspaniałe wspomnienie, ale wciąż aktualna rzeczywistość. Bóg nieustannie prowadzi swój Lud i cudami znaczy drogę. Dlatego mówi: „nie wspominajcie wydarzeń minionych… oto Ja dokonuję rzeczy nowej”,nie mniej wspaniałej; jest co podziwiać, czym się cieszyć i za co „opowiadać chwałę”. A przy okazji – Bóg jest czuły na to, czy Lud dostrzega Jego dzieła, okazuje wdzięczność i ufność. Wspaniałą … Czytaj dalej

„Dziś zrzuciłem z was hańbę egipską”. Tyle razy zasługiwali na karę, tyle razy wątpili, buntowali się, zdradzali… Bóg karał grzeszących, przebaczał pokutującym. Dzięki Jego miłosierdziu przetrwali i doszli.  „Manna ustała następnego dnia, gdy zaczęli jeść plon tej ziemi”. Kończy się wędrówka, zaczyna gospodarzenie na swojej ziemi. Czego się nauczyli na trasie od Egiptu do Ziemi Obiecanej, od niewoli do wolności? Czy potrafią żyć jak Lud Boży, wybrany? … Czytaj dalej

„Jestem Bogiem ojca twego”. Bóg objawia się człowiekowi; wybranemu, wyjątkowemu, ale tylko człowiekowi! Rozmawia z nim, tłumaczy, nawet „przedstawia się” na jego prośbę: „Ja jestem, który jestem”. Nie są Mu obojętne losy, nie tylko świata, ale i jednego narodu; „znam dobrze jego uciemiężenie. Zstąpiłem, aby go wyrwać”. Objawienie jest równocześnie powołaniem: „Tak powiesz synom Izraela…”. Mojżesz wypełnił polecenie, stał się wzorem wierności Bogu, a jego słowo na wieki wytyczało drogi … Czytaj dalej

„Potomstwu twemu daję ten kraj”. Abram już dotarł do Ziemi Obiecanej, wykonał zadanie, dlaczego Bóg nie jemu daje tę ziemię, np. czyniąc go królem, tylko potomstwu, którego jeszcze nie ma? „Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za wielką zasługę”. Uwierzyć, tzn. wykonać, co polecono, ale nagrodę oddać w ręce Boże; inaczej nie byłoby wiary, lecz biznes. „Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem”. To coś więcej niż nasza umowa, nawet notarialna – Boże … Czytaj dalej

„Jezus 40 dni przebywał na pustyni, gdzie był kuszony przez diabła”. Szczęśliwa ziemia – Jezus na niej stanął, idzie zbawić ludzi; już się przygotowuje do swej misji 40 dniami modlitwy i postu… Biedna ziemia, na niej ciągle szatan jako „pan i władca”… Musiało dojść do starcia; „rzekł Mu wtedy diabeł: jeśli jesteś Synem Bożym”. Podejrzenie, niepewność i próba przejęcia inicjatywy: „powiedz temu kamieniowi, żeby stał się … Czytaj dalej