Wspomnienia

Wspomnienie dziecka duchowego
Lugano – Jarosław, 14 listopada 2022 r.

Ks. Mariana Rajchla poznałam w Łańcucie. Jeździłam tam do rodziny. W Łańcucie o księdzu mówiono „Homo Dei – Boży Człowiek”. Pewnego dnia poszłam do księdza do spowiedzi. Byłam tak zachwycona tą spowiedzią, że od tej pory, gdy chciałam się „porządnie” wyspowiadać, to jechałam do Łańcuta. Oczywiście wcześniej na tę spowiedź się umawiałam. W 1975 r. ks. Rajchel rozpoczął posługę w kaplicy przy ul. 3 Maja, gdzie później powstała parafia pw. NMP Królowej Polski. Chodziłam wtedy do Szkoły Podstawowej Nr 10 i ksiądz Rajchel uczył mnie religii. Jednak, gdy moja mama ciężko zachorowała, to często opuszczałam katechezę, ponieważ chodziłam do mamy do szpitala. Kiedyś ksiądz mnie spotkał i zaproponował: „dziecko, chodźmy razem do szpitala, a później będzie religia”. Niezwykły kapłan. Byłam jego dzieckiem duchowym, on mnie prowadził. Był dla mnie jak ojciec. Kiedy mnie pobłogosławił, to doświadczałam ogromnej siły i radości.

Przeżywając ciężkie chwile umawiałam się z ks. Marianem, opowiadałam o tym, co mnie boli i prosiłam, żeby mnie oczyścił. Nosiłam w sobie wielki żal do bliskich osób. Ksiądz bardzo mi pomagał w pracy nad sobą. Przekonywał i prowadził na drodze do przebaczenia. Wytłumaczył mi, że wybaczenie jest najlepszą rzeczą, jaką mogę dać samej sobie, bo wtedy lepiej się czuję i piękniej żyję.

W 2003 r. pracowałam w radiu „Ave Maria”. Pamiętam transmisje z wielu parafii, gdy odbywała się peregrynacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej i jej zakończenie w kościele pw. Chrystusa Króla. Często miałam dyżury w radiu w niedzielę, gdy audycje muzyczne prowadził Andrzej Wyczawski. Potem wyjechałam do Włoch. Pracowałam przy ludziach chorych, czasem umierających. To były osoby wierzące. Często udawało mi się przekonać rodzinę chorych, by zaprosiła księdza z posługą. Jeśli rodzina nie chciała się zgodzić na obecność kapłana, wtedy dzwoniłam do księdza Rajchla i on się za nich modlił.

Zawsze, gdy dzwoniłam do ks. Mariana, mówił „dziecko wracaj do domu, wracaj”. Przed przyjazdem do Polski umawiałam się z księdzem i zawsze się spotykaliśmy. Delikatnie zwracał mi uwagę, że palenie papierosów, jak każde uzależnienie, ma skutki… Jak on się cieszył każdym spotkaniem, każdym telefonem. Księdza nie można zapomnieć. Był dla mnie bardzo ciepły, ale też surowy, konsekwentny.

Wyszyłam dla księdza Madonnę Perugii, a na odwrocie napisałam dedykację. Ja natomiast otrzymałam od księdza piękną rzeźbę Matki Bożej, którą mam do dziś. W grudniu 2020 r. zadzwoniłam do księdza, był słaby i mówił, że trochę choruje. Była to nasza ostatnia rozmowa.

O śmierci księdza Mariana Rajchla dowiedziałam się z Internetu. Wtedy zadzwoniłam do księdza z polskiej parafii w Szwajcarii, gdzie mieszkam i poprosiłam o odprawienie Mszy św. za śp. ks. Rajchla. Miałam wówczas trudny czas. Firmy były pozamykane przez Covid, syn był bez pracy i miał długi. Nie minął tydzień – syn dostał pracę, ja również.
Bardzo płakałam po śmierci ks. Rajchla. To był nie tylko ksiądz, to mój przyjaciel. Był dla mnie jak ojciec. Codziennie modlę się za księdza, rozmawiam z nim. Często słucham jego audycji, rekolekcji, konferencji.

W listopadzie 2022 r. przyjechałam z koleżanką do Jarosławia. Chciałam się pomodlić przy grobie księdza, więc wzięłam gumę do żucia, bo księdzu by się nie podobała woń papierosów. Kościół był zamknięty, ale i tak przez kratę w świątyni opowiedziałam ks. Rajchlowi o sobie i swoim życiu. Jestem przekonana, że ksiądz zaplanował mój pobyt w Jarosławiu, spotkałam bliskie księdzu osoby i otrzymałam książkę wydaną z okazji 25-lecia radia oraz drugą „Wystarczyła Mu sutanna uboga”, wydaną już po śmierci ks. prałata, zawierającą kazania i przemówienia pogrzebowe oraz liczne wspomnienia i świadectwa. Dowiedziałam się również o stronie internetowej dotyczącej ks. Rajchla i przygotowaniach do utworzenia sali pamięci tego wspaniałego kapłana. Jestem przekonana, że świadectwo jego życia, posługi i cierpienia wyda obfite owoce.

Ewa