„W dawniejszych czasach upokorzył Pan krainę Zabulona i krainę Neftalego… za to w przyszłości chwałą okryje…”. Od ludzi ziemia bierze swą nazwę, oni też są przyczyną jej „upokorzenia przez Pana”, ale też – przez Jego łaskę – źródłem chwały. Dzieło Boże jest nieskończenie piękniejsze od ludzkiego, także to, które naprawia grzechy… czy mógł ktoś przewidzieć, że będzie aż tak piękne?! – „Jezus… osiadł w Kafarnaum na pograniczu Zabulona i Neftalego”. Do końca czasów pielgrzymi z całego świata będą przyjeżdżać i podziwiać miejsca, w których żył, nauczał, czynił cuda Chrystus Pan. Zaiste, „lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie”… i wnet uczynił wszystko, by go zgasić! Do dziś to światło świeci bardziej ludziom z dalekich stron niż tubylcom – jakby się przemieściło, lecz nie zagasło! Oto co uczynił Pan, aby, gdy „swoi Go nie przyjmą, ci którzy Go przyjmą, stali się dziećmi Bożymi”: „ujrzał dwóch braci… jak zarzucali sieć w jezioro… I rzekł do nich: pójdźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi”. Przez cały, darowany Mu przez ludzi, czas „obchodził Galileę… głosząc Ewangelię o Królestwie i lecząc wszelkie choroby”. A uczniowie uwierzyli, że jest „Mesjaszem, Synem Bożym” i uczyli się Ewangelii. Pośle ich potem „aż na krańce świata” głosić ją „w porę i nie w porę”.
Historia się powtórzy; nowi adresaci Bożego Objawienia prędko oswoją się z otrzymaną godnością i przywilejami i zaczną naukę Bożą przykrawać do własnych horyzontów, a pierwszym owocem będzie rozbicie. Apostoł w trosce o Jezusową wolę „aby byli jedno”, pisze: „upominam was, bracia… by nie było wśród was rozłamów, byście byli jednego ducha”. Znaczyło to; przylgnijcie do Jezusa i tylko do Niego; „czyż Chrystus jest podzielony? czy Paweł został za was ukrzyżowany?”.
Światło Boże ma szczególne właściwości; świeci tam, gdzie ludzie go pragną i tak długo, jak są mu wierni. Nad polską Ziemią świeciło ponad tysiąc lat i jeszcze świeci dziś – co będzie jutro?! Obyśmy byli „jednego ducha”, wtedy Pan złamie i nasze „ciężkie jarzmo i pręt ciemiężcy”.
ks. M.R.
Gazetka „Ave Maria” 4/2002
Iz 8, 23b-9,3
1 Kor 1, 10-13.17
Mt 4, 12-23