Niedziela

„Podnieś się, Jeruzalem”. Dość szyderstw, upokorzeń, krzywdy; Pan przychodzi „do swoich”, a oni jak „dzieci… rozradowane, że Bóg o nich pamiętał”. Nie lęk przed „rzeczami ostatecznymi”, ale radość z przyjścia Pana, to najbardziej czytelny znak wierzącego ludu. „Tamto musi przyjść”, ale to ważniejsze; Bóg stworzył z miłości i nigdy nie przestał nas kochać. Nie tylko widzi nasze upokorzenia, ale razem z nami cierpi. Aby tę miłość objawić, przysyła swego Syna. „Było to w piętnastym roku…

Czytaj dalej

„Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź”. Oczekiwaniem sam Bóg naznaczył życie człowieka, kiedy po grzechu zapowiedział nadejście Zbawiciela. Człowiek może jednak zapomnieć po co żyje, czyli  „na Kogo czeka?”. W swojej „strategii” Bóg wybrał jeden naród i powołał w szczególny sposób do czujności; prorocze „nadchodzą dni”, to typowe przypomnienie. Przyszedł Chrystus-Obietnica, objawił się Ludowi, dokonał zbawienia i… znów każe czekać – na wielki…

Czytaj dalej

„Na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy”. Ludzie wołali z dna nędzy; „kiedy Bóg przyjdzie?!”. On się od dawna „wybierał” na ziemię. Zastanawia określenie: „jakby Syn Człowieczy”; Stary Testament nie mógł rozpoznać dokładnie. Wiedział tylko: będą „służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki”. A On stał się człowiekiem, przywrócił nam talent dziecięctwa Bożego i zapowiedział drugie przyjście, bo „panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie”. Bóg…

Czytaj dalej

„Niebo i ziemia przeminą…”. Budzimy się, wracamy z podróży, po latach – wszystko jest jak było – słońce świeci lub chowa się za chmury, ziemia się kręci, dzień następuje po nocy… do głowy nam nie przyjdzie, że może być inaczej! A dzisiejsza Ewangelia mówi: „Słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku, gwiazdy będą padać z nieba… niebo i ziemia przeminą”! Mijają wieki; chrześcijanie, oswojeni z proroctwem, żyją…

Czytaj dalej

„Dzban mąki nie wyczerpał się…” Prorok Eliasz, „Mąż Boży”, uciekając przed królem, a zwłaszcza przed podłą królową, znalazł schronienie u poganki, wdowy. Bóg „prowadząc” wielkie sprawy świata, nie zapomina o najbiedniejszym człowieku; dobry czyn wdowy nagrodził pożywieniem na czas głodu, a  nam daje za wzór w zawierzeniu w najtrudniejszych chwilach życia. W Ewangelii jeszcze raz przykład wdowy składającej w Boże ręce swój los, i pochwała z ust Chrystusa, który, choć…

Czytaj dalej

„Słuchaj, Izraelu…”. Był taki naród, jedyny w świecie, który nasłuchiwał głosu Boga, którego głosu Bóg słuchał z radością, do którego przemawiał przez proroków, który do Niego mówił modlitwą i codziennym życiem „z wiary” – który rozpoczął powrót do raju przyjaźni z Bogiem. A oto fundament jego życia: „Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego serca – duszy – sił”. Mojżesz, posłany przez Pana, zaklina rodaków: „Słuchaj, Izraelu i pilnie tego przestrzegaj”.  …

Czytaj dalej

„Ujrzałem wielki tłum z każdego narodu… stojący przed tronem i przed Barankiem”. Niebo nie jest puste; ma aniołów i wielu ludzi – „To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku, i opłukali swe szaty, i wybielili je we krwi Baranka”. Jezus ich przyprowadził, za nich ofiarował siebie. Wołajmy ze św. Janem: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec… jesteśmy dziećmi Bożymi… będziemy do Niego podobni”. Niebo jest blisko, myślimy o nim patrząc za swoimi, którzy odeszli; uczmy…

Czytaj dalej

      „Pan wybawił swój lud”. To już drugie „wyprowadzenie z niewoli”, druga lekcja dla Izraelitów i nas wszystkich: tylko w Bogu nadzieja, szansa, wybawienie. Na Nim, nie na ludzkiej „polityce” ma się opierać człowiek i naród. Układy z potęgami tego świata poza prawem Bożym, zawsze prowadzą do upadku. Kiedy jednak zwrócimy się do Boga prosząc o zmiłowanie, On przebaczy i powie: „oto wyszli z płaczem, lecz wśród pociech ich przyprowadzę. Jestem bowiem ojcem…”. Obyśmy…

Czytaj dalej

„Spodobało się Panu zmiażdżyć swojego Sługę cierpieniem”. Wśród wielu pojęć, które prostować będzie Pan Jezus, jest pojęcie władzy. Oto mówi Pan: „zacny mój Sługa usprawiedliwi wielu”,ale wpierw „ich nieprawości on sam dźwigać będzie”. My już wiemy, że „usprawiedliwienie” wymaga najwyższej ofiary Najwyższego; Syn Boży, Jezus Chrystus, „wyda swe życie na ofiarę za grzechy”. Kiedy ta chwila zbliżała się, nawet najbliżsi z Apostołów idąc…

Czytaj dalej