Zofia Krzanowska

Tak mówi Pan: „Nasycą się i pozostawią resztki”. Zdobycie pokarmu to jeden z największych problemów człowieka i częsty motyw jego działania. „W pocie czoła” trzeba pracować, a owoce często ktoś zagarnie… W zdobywaniu chleba jest też ukryty Boży plan, który Pan Jezus odsłania słowami: „nie samym chlebem żyje człowiek”. Chleb staje się symbolem nasycenia każdego ludzkiego głodu z najwyższymi włącznie. Człowiek powinien się o niego … Czytaj dalej

      „Biada pasterzom, którzy prowadzą do zguby”. Ludzie potrzebują przewodników, bo życie jest drogą w nieznane. I Bóg ich daje. Posłani i wyposażeni przez Niego, mają poczucie odpowiedzialności, często wahają się przed podjęciem zadania. Bywa jednak, że tej roli podejmują się inni, niepowołani. Bywa  też, że powołani zdradzają… Wtedy ludzie są „jak owce nie mające pasterza”. Co będzie z taką owczarnią, łatwo przewidzieć. Bóg miłuje swój naród, dlatego gdy ludzie zawiedli, … Czytaj dalej

      „W Betel nie prorokuj, bo jest ono królewską świątynią”. Prorok Amos wkroczył na teren „zajęty”. Tłumaczy: „Pan rzekł do mnie: idź, prorokuj”. Kapłan „królewski” uważa jednak, że Bóg nie ma „prawa” wchodzić w drogę królowi, a dokładniej – jemu, królewskiemu słudze. Sytuacja typowa po grzechu. Odrzucenie Boga nie przyniosło człowiekowi wolności, lecz nowego „pana”. Jego „apostołami” są złodzieje i bandyci, ale także królowie i kapłani, którzy nie odróżniają Pana od uzurpatora i którym wszystko jedno … Czytaj dalej

      „Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela”. Naród wybrany to naród umiłowany; zasłużył na karę, ale nie na odrzucenie. Niech więc wiedzą, „że prorok jest wśród nich”, że Bóg nadal chce być ich Bogiem. Nie słuchali przedtem, może teraz się nawrócą. Prorok Ezechiel żywi nadzieję. Idzie więc i mówi, a przez niego „mówi Pan Bóg”. Nawrócili się… tyle, by odzyskać wolność, potem znów Go odrzucą; „lud buntowników… ludzie o bezczelnych twarzach … Czytaj dalej

  „Dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka”. Bóg jest źródłem i dawcą życia – skąd śmierć? – „weszła przez zawiść diabła”. Tak się „dorobił” człowiek na współpracy z nim; czy chociaż się czegoś nauczył…? Bóg nie poprzestaje na tej nauce, zaczyna najwspanialszą katechezę – życiem i śmiercią, słowem i czynem, pracą i cudem swego Syna. To było „mocne uderzenie”; przyszedł do zmarłej, a budzi jak śpiącą: „ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: … Czytaj dalej

 „Z wichru Pan powiedział Jobowi…”. Bóg przemawiający do człowieka „z wichru”, grzmotów, błyskawic – to Bóg Starego Testamentu. Jest tak łaskawy, że chce rozmawiać z człowiekiem, i tak potężny, że człowiek nie śmie oczu podnieść na Niego. A to już Nowy Testament: „On zaś spał w tyle łodzi”.  Największa zmiana w „pozycji” Pana; już nie z obłoków, ale „z tyłu łodzi”, razem z nimi w niebezpieczeństwie, nawet jako czekający na ich inicjatywę. Nie łudźmy się jednak; … Czytaj dalej

      „Wezmę wierzchołek cedru i zasadzę”. Jeśli miłość przyrównamy do słońca, to grzech pierworodny był dobrowolnym przejściem na nieoświetloną stronę ziemi, ze wspaniałego ogrodu na pustynię, gdzie życie jest o wiele uboższe. Działanie Boga natomiast to wytrwałe wszczepianie Bożej odmiany w zimną, jałową ziemię. Wzruszające są te wysiłki; koncentrowały się najpierw wokół jednego narodu, wybranego Bożą łaskawością do zażyłych więzi i wielkich zadań; „… na wysokiej górze izraelskiej ją zasadzę… … Czytaj dalej

      „Kto by zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia”. Bóg nie jest pobłażliwym dziadkiem, którego chytry wnuk może bez końca oszukiwać. Owszem, człowiek w ramach swej wolności może zrobić wiele. Nie może jednak „nawrócić” Pana Boga, narzucić Mu swoich argumentów. Jego słowo pozostaje w mocy mimo naszego lekceważenia. W Ewangelii – dwa bluźnierstwa; tych, którzy, jak „bliscy” Pana Jezusa, uwierzyli, że On „odszedł od zmysłów” i „uczonych … Czytaj dalej

    „Będziesz uważał na szabat, aby go święcić”. To jeden ze znaków wyzwolenia z niewoli; tam musieli pracować – byli niewolnikami; w drodze do Ziemi obiecanej są już wolni, mogą i powinni świętować. Komu to potrzebne? – nie Bogu, ale ludziom, by wypoczęli fizycznie i duchowo; dostrzegli inny wymiar życia, poczuli się dziećmi zdążającymi do domu Ojca. Prawo szabatu zapamiętali i zachowywali, a jednak nie zdobyli uznania Jezusa; On ich nawet skarcił: „to szabat został … Czytaj dalej