Kazania

„Świeć, Jeruzalem… chwała Pana rozbłyska nad tobą”. Wielkim darem Bożym była Ziemia Obiecana z Jerozolimą, ale o wiele wspanialszy dar Bóg ześle tej ziemi. Prorok ludzkim językiem opisując Bożą rzeczywistość, posłużył się przeciwstawieniem: „ciemność okrywa ziemię… a ponad tobą jaśnieje Pan”. Będzie to dar dla wszystkich: „pójdą narody do twojego światła”. Trudno opisać Boży dar, trudno też opis właściwie odczytać. Czytali przez wieki… zostali zaskoczeni; … Czytaj dalej

„Macie błogosławić… niech cię Pan strzeże… niech cię obdarzy pokojem”. Zadanie kapłana – sprowadzać błogosławieństwo Bożego pokoju. To, co Stary Testament zapowiadał, spełnia się w Nowym, gdy „znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę leżące w żłobie”.Bóg nie tylko „z zewnątrz” daje pokój ludziom, ale sam staje się człowiekiem. „Gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg zesłał swojego Syna zrodzonego z niewiasty… abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo”.  Odtąd „pokój”, dar … Czytaj dalej

„Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką… Albowiem Dziecię nam się narodziło”. Ciemności zapanowały po upadku pierwszych rodziców, gęstniały ze wzrostem grzechów. Sytuację zmieni Bóg, dokona tego przez Dziecię – to zobaczył i zapowiedział Prorok. A Dziecię, choć ludzkie, będzie niezwykłe: „wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida… odtąd i na wieki”. Proroctwa stają się coraz obfitsze; „oto twój Zbawca Przychodzi”, a tych, których zbawi nazywać … Czytaj dalej

„Proś o znak… nie będę prosił…”. Inaczej mówiąc – „niczego się nie spodziewam od Pana Boga”. Polityk często zabiega o dobre kontakty z wielkimi tej ziemi, ale nie z Najwyższym. Wzgardzony Bóg „sam da znak” – wspaniały, będący spełnieniem odwiecznej obietnicy; „Oto Panna pocznie i porodzi Syna i nazwie Go imieniem Emmanuel”. Najważniejszy proces w historii człowieka i ludzkości – musi być przygotowany, dlatego zapowiedziany na długo przed spełnieniem – w tak kompromitującej przedstawiciela … Czytaj dalej

„Odwagi, wasz Bóg idzie, aby was zbawić!”. Tak słabe jest dobro wobec mocy zła, tak bezbronna prawda wobec butnego fałszu, tak mało przekonująca sprawiedliwość wobec bezczelnej niesprawiedliwości, tak mało Boga na ziemi… „Odwagi! (On) idzie, aby nas wybawić”. Rozczula prorok usiłowaniem oddania radości ziemi „skaczącej z uciechy” i ludzi „ze szczęściem wiecznym na twarzach”. A było jeszcze 8 wieków do Chrystusa! Wiara musi być cierpliwa: … Czytaj dalej

„Owego dnia to się stanie: zła czynić nie będą… ludy przyjdą z modlitwą”. Dwa sąsiednie szczyty: na jednym Prorok w natchnieniu, na drugim ludzie w szczęściu, po spełnieniu wszystkich tęsknot ludzkich i wszystkich obietnic Bożych. Między szczytami – przepaść czasu i grzechu. Kto zbuduje most, kto umożliwi przejście – paschę z przepaści w świetlany szczyt? – bo tak zawsze być nie może, aby ludzie, jak zwierzęta, walczyli z sobą „o byt”, … Czytaj dalej

Człowiek jest istotą „adwentową” – ciągle wyczekuje, nie wystarcza mu to, co ma, chce czegoś więcej. To szansa – jeśli wie, na co czeka, i wytrwa „aż przyjdzie”. Ale to również zagrożenie – jeśli zmęczony czekaniem zacznie upatrywać sens życia w atrapach ludzkiego szczęścia. Bóg pomaga człowiekowi budząc nadzieję; „góra świątyni stanie mocno… wszystkie narody do niej popłyną”. I zmieni się świat; „miecze przekują na lemiesze, włócznie na sierpy”. … Czytaj dalej

„Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się… Namaścili Dawida na króla”. Bóg powołał Dawida na króla po Saulu. Ci, którzy nie uznali Bożego prawa do „ingerencji”, jeszcze cztery lata chodzili swoimi drogami, zapowiadając „królestwo rozdwojone”. Wreszcie rozłam zlikwidowano, i to „nie argumentem siły, lecz siłą argumentów”. Dawid stał się królem całego narodu i zapowiedzią Króla królów – Mesjasza. Zapowiedziany przyszedł. Tych, którzy Go odnaleźli, św. Paweł wzywa: „Dziękujcie Ojcu, który… … Czytaj dalej

„Oto nadchodzi dzień”. Każdy z nas mógłby wskazać swój wielki dzień – dzień pierwszej Komunii Św., matury, podjęcia życiowej decyzji… Pan Bóg też ma „swoje” dni: dzień stworzenia świata, dzień, w którym Syn Boży stał się człowiekiem, ten, w którym umarł i zmartwychwstał. I jeszcze jeden, „który nadchodzi” – dzień ostatecznego rozliczenia z ludźmi, którzy kiedykolwiek żyli na ziemi.  Staniemy przed Bogiem wszyscy. „Pyszni”, którzy złamali pierwsze z przykazań: … Czytaj dalej

„Król świata nas, którzy umieramy za Jego prawo, wskrzesi i ożywi”. Gotowiśmy podjąć trudną pracę – za wysoką zapłatę, zażyć niesmaczny lek – gdy jest szansa uzdrowienia, znieść upokorzenie – byle cel osiągnąć… a co jesteśmy gotowi dać za szczęście wieczne? Zawstydzają nas, ale i zachęcają. Matka i jej synowie, którzy na pierwsze wezwanie poszli za Nim „aż na krańce świata”. Co im za to? niedostatek, prześladowania, męczeńska śmierć. Wiedzieli od Niego: „mnie prześladowali i was będą”, ale „nikt nie ma większej miłości … Czytaj dalej