Niedziela

Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej (Rdz 3, 15). Porodziła swego pierworodnego Syna… i położyła w żłobie (Łk 2, 7). Po grzechu pierwsi rodzice mogli być odrzuceni przez Pana Boga na zawsze, jak zbuntowani aniołowie – na to liczył kusiciel. Bóg wybrał inną drogę – walki ze złem o dobro w człowieczym sercu („bojowaniem jest życie człowieka”!). Konsekwencje Bożej decyzji są olbrzymie; człowiek

Czytaj dalej

 „Ciesz się z całego serca… twój Bóg jest pośród ciebie”. Radość jest życiodajna; daje wytchnienie w trudach, zachęca do wysiłku, napawa optymizmem; zapowiada niebo. Radość największa: Bóg jest z nami! Czy mamy prawo oczekiwać Jego przyjścia? Tyle zdrad, grzechów, lekceważenia, bluźnierstw… czy zechce? To prawda, człowiek już dawno by się zniechęcił; ale On jest Bogiem, a Jego miłość nieskończona, ludzie nigdy nie zdołają jej wyczerpać. Jego przyjście zależy

Czytaj dalej

„Podnieś się, Jeruzalem”. Dość szyderstw, upokorzeń, krzywdy; Pan przychodzi „do swoich”, a oni jak „dzieci… rozradowane, że Bóg o nich pamiętał”. Nie lęk przed „rzeczami ostatecznymi”, ale radość z przyjścia Pana, to najbardziej czytelny znak wierzącego ludu. „Tamto musi przyjść”, ale to ważniejsze; Bóg stworzył z miłości i nigdy nie przestał nas kochać. Nie tylko widzi nasze upokorzenia, ale razem z nami cierpi. Aby tę miłość objawić, przysyła swego Syna. „Było to w piętnastym roku

Czytaj dalej

„Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź”. Oczekiwaniem sam Bóg naznaczył życie człowieka, kiedy po grzechu zapowiedział nadejście Zbawiciela. Człowiek może jednak zapomnieć po co żyje, czyli  „na Kogo czeka?”. W swojej „strategii” Bóg wybrał jeden naród i powołał w szczególny sposób do czujności; prorocze „nadchodzą dni”, to typowe przypomnienie. Przyszedł Chrystus-Obietnica, objawił się Ludowi, dokonał zbawienia i… znów każe czekać – na wielki

Czytaj dalej

„Na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy”. Ludzie wołali z dna nędzy; „kiedy Bóg przyjdzie?!”. On się od dawna „wybierał” na ziemię. Zastanawia określenie: „jakby Syn Człowieczy”; Stary Testament nie mógł rozpoznać dokładnie. Wiedział tylko: będą „służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki”. A On stał się człowiekiem, przywrócił nam talent dziecięctwa Bożego i zapowiedział drugie przyjście, bo „panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie”. Bóg

Czytaj dalej

„Niebo i ziemia przeminą…”. Budzimy się, wracamy z podróży, po latach – wszystko jest jak było – słońce świeci lub chowa się za chmury, ziemia się kręci, dzień następuje po nocy… do głowy nam nie przyjdzie, że może być inaczej! A dzisiejsza Ewangelia mówi: „Słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku, gwiazdy będą padać z nieba… niebo i ziemia przeminą”! Mijają wieki; chrześcijanie, oswojeni z proroctwem, żyją

Czytaj dalej

„Dzban mąki nie wyczerpał się…” Prorok Eliasz, „Mąż Boży”, uciekając przed królem, a zwłaszcza przed podłą królową, znalazł schronienie u poganki, wdowy. Bóg „prowadząc” wielkie sprawy świata, nie zapomina o najbiedniejszym człowieku; dobry czyn wdowy nagrodził pożywieniem na czas głodu, a  nam daje za wzór w zawierzeniu w najtrudniejszych chwilach życia. W Ewangelii jeszcze raz przykład wdowy składającej w Boże ręce swój los, i pochwała z ust Chrystusa, który, choć

Czytaj dalej

„Słuchaj, Izraelu…”. Był taki naród, jedyny w świecie, który nasłuchiwał głosu Boga, którego głosu Bóg słuchał z radością, do którego przemawiał przez proroków, który do Niego mówił modlitwą i codziennym życiem „z wiary” – który rozpoczął powrót do raju przyjaźni z Bogiem. A oto fundament jego życia: „Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego serca – duszy – sił”. Mojżesz, posłany przez Pana, zaklina rodaków: „Słuchaj, Izraelu i pilnie tego przestrzegaj”.  

Czytaj dalej