ks. Damian Noga

„Oto mój Sługa… w którym mam upodobanie… Duch mój na Nim spoczął”. Bóg Go ukazuje narodowi wybranemu; przyjdzie na pewno i „przyniesie narodom prawo”. W odróżnieniu od ziemskich władców: „nie będzie podnosił głosu… nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi knotka o nikłym płomyku”. Przyjdzie nie po to, by pokonał kogokolwiek, ale by „otworzył oczy niewidomym… z zamknięcia wypuścił jeńców”. I stanie się „przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów”.  Jezus, zapowiadany Zbawiciel, świadomy ogromu dzieła, przez 30 … Czytaj dalej

Gdzie jest „centrum świata”, jego najważniejsze miejsce? raj Eden, Rzym, współczesna stolica mocarstwa…? Tam, gdzie Bóg-Człowiek zbawił świat – Jerozolima. O tym mówi Prorok: „Powstań, świeć, Jeruzalem… chwała Pana rozbłyska nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię… a ponad tobą jaśnieje Pan”. Jest to światłość, nie tylko „do użytku własnego” Izraela; „pójdą narody do twojego światła”. Pierwsza realizacja proroctwa jest skromna: „Mędrcy ze Wschodu przybyli … Czytaj dalej

„Wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie”. Jaki wielki władca, jakie potężne państwo! Nawet „udał się Józef… z rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją”, dla której właśnie tam „nadszedł czas rozwiązania”. Bo to był szczególny czas Boży, „pełnia czasu”. Bóg na ludzkich dziejach pisze własną historię; zbawia człowieka. Wchodzi w ten świat zdecydowanie – „Słowo stało się ciałem” – ale tak delikatnie, że „władcy” … Czytaj dalej

„Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką”. Ciemności to w języku biblijnym życie w grzechu, światłość to objawiający się Bóg. Czy żyjąc w grzechach można ujrzeć Boga? – nie i dlatego Bóg stał się człowiekiem, byśmy patrząc jak ludzie, zobaczyli to, co Boże. Trzeba wiary, aby wejść w tę światłość; „Dziecię nam się narodziło… nazwano Go imieniem Bóg mocny”.  Uwierzyć, że mimo wszystkich zdrad ludu, Bóg dotrzyma słowa; czekać … Czytaj dalej

„Twoje królestwo będzie trwać na wieki”. Tak Bóg „odpłaca” za wierność swemu słudze, Dawidowi. Miał on swoje grzechy, ale okupił je pokutą, pokorą, zawierzeniem Bożemu Miłosierdziu i ufnością w spełnienie obietnicy. Tę ufność przelał w swój ród i naród, by płynęła jak rzeka przez pustynię świata… Po wiekach w nurcie tej samej nadziei stanęła Dziewica, „a Dziewicy było na imię Maryja”. Jej oczekiwanie dopełniło ofiary ludzkich tęsknot. Bóg powiedział: „teraz!” i „posłał anioła … Czytaj dalej

„Pan mnie posłał, by głosić dobrą nowinę”.  Prorok mówił wszystko, co Bóg kazał, ale bardzo się cieszył, gdy mógł głosić dobrą nowinę. Ta była najlepsza – „Duch Pański nade mną (…) Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość”.  Czekały pokolenia na Tego, który miał być posłany, znosiły niewolę, prześladowania, krzywdy i nieszczęścia ufając Bożej obietnicy. Aż rozległ się „głos wołającego na pustyni: ja chrzczę wodą. Pośród was stoi … Czytaj dalej

„Pocieszcie mój lud (…) nieprawość jego odpokutowana (…) przygotujcie drogę dla Pana”. Pociecha – każdemu potrzebna. Bóg umie pocieszyć: niewolnika – wolnością, grzesznika – odpuszczeniem grzechów, stęsknionego – nadejściem Umiłowanego. Wszystkie pociechy zawarte są w nowinie: „Oto wasz Bóg … przychodzi z mocą”.  Gdyby On nie chciał przyjść?! Gdyby nikt na Niego nie czekał?! – zamarłoby życie na ziemi. Na szczęście Boże ziarno w człowieku jest niezniszczalne, a Boże … Czytaj dalej

„Czemuż, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg?”. Świadomość człowieczej nędzy, tej zawinionej: „nasze winy poniosły nas jak wicher”, nadto kruchość życia, niepewność jutra i tego, co po śmierci – całą ludzką niedolę zbiera Stary Testament  w wołaniu do Tego, który wszystko może: „Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił”. Nadzieja na przyjście Pana byłaby bezczelnością, gdyby… jej Nauczycielem nie był sam Bóg. Izraelici wierzyli, że On „wychodzi naprzeciw tych, … Czytaj dalej

„Ja sam będę pasł moje owce… będę pasł sprawiedliwie”. Świat jest często dla naszych oczu przykry, cóż dopiero dla Boga?! On jednak ciągle nas kocha, mówi pieszczotliwie: „moje owce”, a najważniejsze – chce nas „paść”, prowadzić; obiecuje: „Zagubioną odszukam… skaleczoną opatrzę… ”,ale i przestrzega: „osądzę poszczególne owce” Miłość Pasterza – tak, pobłażliwość – nie! Tęsknotę Starego Testamentu wypełnił Chrystus, … Czytaj dalej