ks. Damian Noga

„Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Bóg wasz!”. „Bóg jest święty” dla Izraelity znaczyło: Bóg cię zbawia, przychodzi do ciebie, podnosi, prowadzi – jest twoim Bogiem; a „być świętym” to: robić co On – kochać człowieka, Dlatego: „nie będziesz żywił w sercu nienawiści, będziesz upominał bliźniego, nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy, ale będziesz kochał bliźniego…”. Przykazanie piękne, ale trudne i często… niewygodne. Dlatego poddane … Czytaj dalej

„Jeśli chcesz, zachowasz przykazania… przed ludźmi życie i śmierć, co ci sie podoba, to będzie ci dane”. Człowiek – z woli Bożej rozumny i wolny – stanął przed „drzewem poznania dobra i zła”. Zdolny do poznania dobra, zobowiązany do jego wyboru, ale wolny. To nie była pułapka lecz żelazna konsekwencja jego natury. Tamten fatalny wybór ograniczył, ale nie zniósł wolności naszych wyborów. Zależnie od tego, co wybieramy, zbliżamy się do jednego z krańców skali „mądry – głupi”. … Czytaj dalej

„Dziel swój chleb z głodnym, wprowadź w dom biednych tułaczy, nagiego przyodziej, nie odwracaj się od współziomków, usuń jarzmo, przestań grozić palcem i mówić przewrotnie, nakarm duszę przygnębioną… – wtedy twoje światło zabłyśnie w ciemnościach… sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pana iść będzie za tobą”. Wizja Izajasza Proroka: ludzie miłować się będą jak bracia, staną się światłem dla wszystkich i Bóg będzie przy … Czytaj dalej

„Szukajcie Pana” – to zadanie dla każdego człowieka, dlaczego więc adresowane do „pokornych ziemi”? Co zapowiada proroctwo: „zostawię pośród ciebie lud pokorny, biedny… reszta Izraela nie będzie czynić nieprawości” – a co z większością?! Te same pytania można postawić za św. Pawłem pierwszym chrześcijanom, u których „niewielu mędrców… możnych… szlachetnie urodzonych…”. Przeciwnie: „Bóg wybrał to, co głupie w oczach świata…”. Jak się ma wiara do „sukcesu”, o którym dziś tak głośno – czyżby była tylko dla … Czytaj dalej

„W dawniejszych czasach upokorzył Pan krainę Zabulona i krainę Neftalego… za to w przyszłości chwałą okryje…”. Od ludzi ziemia bierze swą nazwę, oni też są przyczyną jej „upokorzenia przez Pana”, ale też – przez Jego łaskę – źródłem chwały. Dzieło Boże jest nieskończenie piękniejsze od ludzkiego, także to, które naprawia grzechy… czy mógł ktoś przewidzieć, że będzie aż tak piękne?! – „Jezus… osiadł w Kafarnaum na pograniczu Zabulona i Neftalego”. Do końca czasów … Czytaj dalej

„Pan mnie ukształtował na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba… aby zbawienie dotarło aż do krańców ziemi”. Czy to Prorok tęskni za pokoleniami Jakuba i ludami ziemi, czy Bóg? Cały Stary Testament zbudowany jest na Bożej Obietnicy i ludzkiej tęsknocie, wychylony wprzód, wyglądający Tego, który ma przyjść. To był znak rozpoznawczy Ludu wybranego, od Egiptu, poprzez Ziemię Obiecaną, niewolę babilońską, aż do „pełni czasów”. W tym kontekście potężnie zabrzmiał głos Jana: „oto Baranek … Czytaj dalej

Spotkanie nad Jordanem, zapowiedziane przez proroków („oto Wybrany mój, Duch mój na Nim spoczął”), wytęsknione przez Jana („po mnie idzie Mocniejszy”), realizowane od początku przez Jezusa („w sprawach Ojca trzeba, abym był”) odbyło się tak zwyczajnie: „Jezus przyszedł z Galilei nad Jordan do Jana”. Zaskoczyło jednak zupełnie: „Ty przychodzisz do mnie?!”. (Bóg zaskakuje zawsze, gdy objawia się „po ludzku”). A gdy „wypełnili wszystko, co się godziło wypełnić”, przyszło to najcudowniejsze: otwarcie niebios, … Czytaj dalej

„Świeć, Jeruzalem… chwała Pana rozbłyska nad tobą”. Wielkim darem Bożym była Ziemia Obiecana z Jerozolimą, ale o wiele wspanialszy dar Bóg ześle tej ziemi. Prorok ludzkim językiem opisując Bożą rzeczywistość, posłużył się przeciwstawieniem: „ciemność okrywa ziemię… a ponad tobą jaśnieje Pan”. Będzie to dar dla wszystkich: „pójdą narody do twojego światła”. Trudno opisać Boży dar, trudno też opis właściwie odczytać. Czytali przez wieki… zostali zaskoczeni; … Czytaj dalej